Naslag

zojuist was het moment dat heel het luchtruim beefde
en duinen met hun helm zich vormden naar de klap
de wind waartegen ik met heel mijn lichaam trap
een vuist gebald rondom het stuur en wat er leefde

en heeft verzuimd zich te ontdoen van wat er kleefde
aan de herinnering met jou, uitgestelde stap
vandaag vlogen de b52 op de Hors en na de klap
de bom was er het vuur waarvan het luchtruim beefde

een brief die in een fles maar nergens wordt gevonden –
alsof een Styxnimf de zinnen opgedronken heeft –
beroofd is van een vonk die nog om woorden geeft

verzuimt zich te verbinden aan wat er werd verzonden
dat is – lief – waar de strijd verandert in verwonden
en zich niet hechten laat maar bloeden blijft en kleeft

Gerda Posthumus | januari 2018