Projectie

het is het podium, waarachtig, dat troost biedt en verleent
het opium aan ons verstrekt de boost in onze venen
verbeelding van de werkelijkheid, op lange slanke benen
indachtig de illusie – van elke leugen lijkt gespeend

wanneer ik voordraag iets verhoogd zwevend maar op tenen
loop, voorzichtig om het tonen van de stem die naar vermeend
zou kunnen klinken alsof zij van een ander is geleend
zou ik niets liever doen dan op te gaan, me samen te verenen

met deze storm die in mijn borst door hartstocht wordt gedreven
hij is de drang te kunnen zijn wat nog niet is geschreven
een podium waarachtig, die nog troost geeft en verleent
waar omgekeerd ’t publiek zich weet, met jou te zijn verweven

in het licht dat oogverblindt zoals het schijnsel van de maan
vanuit de zon gezien zijn spiegel, verlost van eigenwaan.

Gerda Posthumus | 20 januari 2018