Ambachtendag vol zinnen waar een sonnet door klinktdie het vrije vers van ongeregeld wil verversenom het in het strakkere keurslijf te kunnen persenwaardoor het vrijerlijk dansen kan en ook nog zingt. Wat zijn sterren met hun licht dat uit de verte blinktwat is een kersenboom zonder rijp geworden kersenwat is een hoofd van inhoud zonder…
Lees meer
aan de toerist we zijn een eiland, misschien kun je ons laten liggen en naar ons kijken vanuit de zee op jullie vlot verlangen om ons te kunnen bereiken maar nog is het tij niet gunstig vandaar en je wacht en hoopt dat de wind wat zal draaien, de stroom zich zal keren want zeker…
Lees meer
En het eiland, je eigen zo eigen plek waarnaar je dromend verlangt, niet alleen in de zomer maar juist in de lente als alles nog rust en haast eenzaamheid denkt, ruist de zee in de bomen en golft het bos in haar ritme door brekend op stilte. En het eiland, je eigen weerkaatsing beweegt in…
Lees meer
Bevrijd haar van containers vol met dekens en van licht
van lampen die nog gloeien sinds de branding hen verwierp de stoelen zonder poten en de kussens voor de sier het piepschuim dat haar schuim niet is en zwaarder in gewicht Bemin haar met je huid en al je zintuigen gericht op waar zij stroming…
Lees meer
Ik ben een eiland, misschien kun je me laten liggen en naar me kijken vanuit de zee op je vlot verlangen om mij te kunnen bereiken maar nog is het tij niet gunstig vandaar en je wacht en hoopt dat de wind wat zal draaien, de stroom zich zal keren want zeker ben je,…
Lees meer
zee rust onder een lage mist verzonken in een flauwe vloed deinen de golven – zet ik voet voor voet in wat ik vaag nog wist dit leven heeft zich nooit vergist blindelings vragen om wat moed maar weten dat juist tegenspoed bewust maakt wat je nog steeds mist en zo gegaan tot onderuit het…
Lees meer
Waar hij voor door de knieën gaat wat in het zand een knieval wordt en in zijn zwarte pantalon een witte bloes geknoopt tot allerhoogst want op zijn zongebruinde hoofd een witte hoed met rondom strak een pikzwart lint gespannen. Wat hij meten moet is hoeveel centimeter rok tot knie: een gok, hij weet zijn…
Lees meer
het is het podium, waarachtig, dat troost biedt en verleent het opium aan ons verstrekt de boost in onze venen verbeelding van de werkelijkheid, op lange slanke benen indachtig de illusie – van elke leugen lijkt gespeend wanneer ik voordraag iets verhoogd zwevend maar op tenen loop, voorzichtig om het tonen van de stem die…
Lees meer
zojuist was het moment dat heel het luchtruim beefde en duinen met hun helm zich vormden naar de klap de wind waartegen ik met heel mijn lichaam trap een vuist gebald rondom het stuur en wat er leefde en heeft verzuimd zich te ontdoen van wat er kleefde aan de herinnering met jou, uitgestelde stap…
Lees meer
Vlieduyn is wat opgaat in deze samenval van zand en zee – geworden Achterland maar kijk, weet waar je staat op eilandgrond, wat is gezwicht in deze samenval van zand en zee – voorbij de Bosrand wuift de helm en zeist het licht. Gerda Posthumus | 16 september 2016 Landal Vlieduyn